Het begin van het eerste studiejaar begon ik met frisse moed en stevig in mijn schoenen staande wat betreft mijn keuze voor deze opleiding. Na enkele weken zakte echter de moed in m`n schoenen en sloeg de twijfel toe; is dit wel wat ik echt wil? De stappen die ik moest nemen binnen deze opleiding leken met de dag zwaarder te worden en gingen gepaard met een aantal grote hindernissen, een aantal privé maar ook een aantal die te maken hebben met mijn toen gedemotiveerde houding, mijn angst voor de werkplaats, onzekerheid, faalangstigheid etc.
Deze hindernissen zorgden er voornamelijk voor dat ik vaker afwezig dan aanwezig was en daardoor ook een enorme achterstand opliep. Na lange tijd overwogen te hebben om gewoon te stoppen met de studie heb ik er uiteindelijk toch voor gekozen om door te gaan. Stapje voor stapje heb ik mijn achterstand ingehaald en heb ik de hindernisbaan gedeeltelijk overwonnen, helaas alleen licht bepakt want ik mis wel wat belangrijke bagage in de vorm van zowel theoretische als praktische kennis.
Terugkijkend op de eerste twee kwartalen van de studie ben ik dan ook zeer teleurgesteld in mezelf. De kans om een goede basis te leggen ben ik, voor mijn gevoel, misgelopen, het proces dat ik hier had kunnen doorlopen is er niet. Zo heb ik bijvoorbeeld mijn 3d werk min of meer zonder feedback ingeleverd of laten beoordelen, terugkijkend op dit werk kan ik dan ook alleen maar zeggen; had ik de lessen nu maar bijgewoond. Zelfs nu aan het eind van het jaar kan ik merken dat ik de nodige basis mis; ik heb werkelijk waar geen materialenkennis, ik had nu al zo`n beetje kunnen weten hoe ik met verschillende materialen te werk kan gaan/hoe deze te bewerken/gebruiken. De werkplaats is ook nu enkel nog een plek die ik liever vermijd. In het maken van 3d-werk of het vertalen van een beeld in materiaal ligt dan ook zeker wel mijn zwakte, dit wil ik echter wel proberen te ontwikkelen opdat ik alsnog een goede basis kan leggen en vertrouwder raak in de werkplaats.
Verder heeft het ontbreken van een proces of enige ontwikkeling ook te maken met mijn ietwat kritische houding. Ik wil het meestal meteen goed doen, is iets wat ik doe voor mij niet goed genoeg, en dat is het vaak, laat ik het liever niet zien, wat natuurlijk onzin is, zo heb ik geleerd, want wat is goed? En als ik ergens meteen goed in zou zijn waarom zou ik er dan nog in opgeleid moeten worden? Daar komt bij dat ik nog maar in het eerste jaar zit en uiteraard nog veel moet leren en ik juist veel kan leren van hetgeen wat ten grondslag ligt van een eindproduct. Dit zag ik pas halverwege het derde kwartaal zo`n beetje in met ergens in mijn achterhoofd ronddolend de wijze woorden die Peter Smeets mij ooit eens toesprak: “Gewoon doen!”. Vanaf dat moment probeerde ik dan ook om gewoon aanwezig te zijn in de lessen, ook wanneer ik zelf dacht een opdracht niet ‘goed’ uit te hebben gevoerd of wanneer ik een opdracht niet had gemaakt, het kijken naar anderen en hun werk hoort er nu eenmaal ook bij, het is ontzettend leerzaam en daarmede ook belangrijk.
Wat betreft het docentschap of het ‘docentengedeelte’ van de opleiding heb ik nog steeds mijn twijfels; ik wil helemaal geen docent worden, ik zie mezelf later totaal niet voor de klas staan. Hierdoor zie ik de stages en vakdidactiek voornamelijk als obstakels, ik word er best onzeker door en ben een beetje nerveus voor de volgende jaren waarin dit een steeds groter gedeelte van de studie gaat beslaan want ja dat is waar ik eigenlijk voor word opgeleid…Waarom dan toch doorgaan als ik dit niet helemaal wil? Daar heb ik nog steeds geen antwoord op…Misschien moet ik dit gedeelte niet enkel als obstakel zien maar meer als een uitdaging…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten